Ik had je niet uitgenodigd op mijn avontuur, Corona!

Blij genietend van de vrijheden en alle leuke en mooie dingen die op je pad komen. Je leert dag na dag. Wat fijn! Er komen wat nodige hindernissen voorbij. Een enkel hobbeltje. Je neemt ze, dit gaat prima, bij een paar hindernissen val je. Gelukkig bezeer je je niet té erg. Je staat weer op en vervolgt je weg. Je merkt aan jezelf dat het de beste beslissing was die je kon maken. Je zelfs aan jezelf toegeeft dat je dit eerder had moeten doen, omdat er zoveel mensen blij met je zijn.

Ik reis en reis en volg mijn avontuur en dan zie ik hem in de verte aankomen. Eerst nog een heel klein stipje aan de horizon. Ik vervolg mijn reis. Al snel blijkt dat het stipje groter wordt en op diezelfde weg als ik zit. Het komt dichterbij en met iedere stap zie ik hem groter en breder worden. Het voelt wat ongemakkelijk. Ik word wat onrustig, maar vastberaden reis ik door. Hij versnelt zijn weg, ik zie hem aankomen en zie dat het geen hobbeltje of kleine hindernis betreft. Ik kijk of er nog zij-wegen zijn, of dat ik nog ergens een afslag zie. Helaas! Die zijn er niet. Ik word wat angstig, onzeker, het is zo groot! Durf ik mijn reis te vervolgen of ren ik keihard terug naar mijn veilige plek. Ik besluit en reis door met lood in mijn schoenen en angstzweet op mijn rug. De stip komt nog dichterbij en voor ik het weet staat hij opeens vlak voor mijn neus.

Een megagroot rond monster met uitsteeksels op zijn kop! Beangstigend! Ik kijk nog wat weg en zet toch wat passen achteruit. Ga ik toch terug of ga ik het gevecht aan? Hij blokkeert mijn weg dat is zeker. Mijn reis, mijn avontuur. Ik laat het niet afpakken. Niet door jou. Ik heb al genoeg zware en grote hindernissen genomen én overwonnen. Deze kan er ook nog wel bij. Mijn gedachten gaan jaren terug. Juist die gedachten maken me opnieuw sterk en ik ga overstag.  Kom maar op, ik ga het gevecht met je aan. Mijn angst en onzekerheid maken plaats voor sterke krachten. Ik wil mijn avontuur hoe dan ook voortzetten en denk na over hoe ik dit monster passeren kan. Hoe dan??

Ik denk aan al die mensen die op dezelfde weg zitten als ik. Ik wil ze waarschuwen. Ik bekijk het monster nog eens goed. En dan zie ik het opeens! Ik zie ruimte! Ruimte tussen die nare uitsteeksels. Genoeg vrije ruimte waar ik doorheen kan om dit verschrikkelijke monster achter me te laten.

Het moet mij vast gaan lukken. De ruimte ertussen is groot genoeg. Maar hoe dan? Hoe neem ik deze hindernis, zonder hem aan te raken. Hoe moet ik er langs als ik tenminste 1,5 meter ruimte om mij heen moet houden? Het betekent voor mij maar één ding…… Springen. Precies door het midden van die vrije ruimte.

En ik spring, precies zoals het moet en net als een half jaar geleden, spring ik opnieuw -door die vrije ruimte- zo de diepte in. Ik overleef en vervolg mijn weg. Ik sta nog eens stil en draai mij om. Ik zie het monster verder gaan. Van mij heeft ie verloren. Het monster verkleint tot een grote stip. Vervolgens tot een kleiner stipje in de horizon, tot ik hem uiteindelijk niet meer kan zien.