Nabestaandenzorg ontlast én ontzorgt
Het is vrijdag eind van de morgen wanneer ik dat ene telefoontje ontvang en mijn leven na bijna zeven jaar wéér compleet op de kop wordt gezet. Mijn vader belt. Hij krijgt het nauwelijks zijn mond uit. Met vers in ons geheugen het ziekteverloop en overlijden van mijn moeder, voel ik het meteen en op hetzelfde moment vertelt hij het me en in één ruk erachteraan hoe erg hij het voor ons, de kinderen, vindt. Ik huil niet meteen, stel mijn vader gerust, maar zodra ik ophang begin ik keihard te schreeuwen, huilen en smijt ik een bord die voorhanden is tegen de muur in stukjes.
